وقتی فوتبال زندگی آدمی را تسخیر می کند.

گاهی فوتبال چنان در صدر اخبار قرار می گیرد که نتایج آن از تصور خارج می شود. وقتی بیشتر مردم بدلیل انجام برخی بازی های حساس حتی به اتفاقات بزرگی که در دنیای ت، اقتصاد و اجتماع رخ می دهد توجهی نشان نمی دهند، در می یابیم که فوتبال به عنوان یک ورزش گروهی تبدیل به پدیده ای گردیده که توانسته تمام دنیا را به گونه ای تسخیر نماید که حتی می تواند معادلات ی، اجتماعی و اقتصادی را نیز بر هم بزند. تخمین زده شده که نزدیک به دو میلیارد نفر از ساکنان کره ی زمین به درجات مختلف علاقمند به فوتبال هستند. و برآوردها حاکی است که حجم اقتصاد فوتبال بیشتر از حجم اقتصاد برخی از پیشرفته ترین کشورهای صنعتی از جمله هلند است.

تجلی شادی ها، توانایی ها و زیبایی های اقوام جوهره ی ورزش را در طول تاریخ کهن سرزمین مان تشکیل می داد.

کتاب "فوتبال و فلسفه" اثر مایکل آستین توسط انتشارات دانشگاه کنتاکی آمریکا منتشر شده و نویسنده بر آن است که فوتبال عامل هویت جمعی در جوامع کنونی بوده و احساس تعلق جمعی به افراد جامعه می‌دهد. گفته می شود یکی از سخت جان ترین احساس تعلق ها احساس تعلق به تیم فوتبالی ست که شخص به هر دلیلی برای خود بر می گزیند. این میزان اهمیت باعث شده فوتبال از یک ورزش فراتر رفته و تبدیل به محل تصادم منافع و خواست ها و هویت ها شده است.

باید توجه داشت در حال حاضر فوتبال به عنوان یک نهاد در فرهنگ ملی کشورها در آمده است، این ورزش به عنوان یک ورزش وارد نهادهای آموزشی اعم از عمومی و خصوصی شده است. فوتبال در حال حاضر باعث شده به عنوان عاملی در حفظ هویت جمعی مطرح باشد، به عبارت دیگر فوتبال عامل وحدت اجتماعی و عامل احساس تعلق جمعی است.

چه چیز باعث شده یک بازی تا این حد جدی شود؟ جذابیت های نهفته در این بازی یا عوامل دیگر؟ آیا می توان بازیی که در آن بازیکنان چند میلیون دلاری رد و بدل می شوند را ورزش مردمی خواند؟ آیا با وجود ریاست و اعمال نفوذ ثروت اندوزان و تمداران بر باشگاه ها و تیم های ملی می توان فوتبال را کماکان ورزش مردمی خواند؟ صاحب نظران معتقدند وقتی مسئله ای تا بدین حد می تواند جامعه ملی را متاثر و ملتهب کند، دیگر نمی توان آن را ورزش در چارچوب اوصاف رایج آن دانست. 

اخبار بعضا خبر از وقایع تلخ و غم انگیزی می دهند که بدون کنترل رخ داده و نشان دهنده رواج جنون و خشونت در این ورزش همه گیر و مفرح حرفه ای است که تاسف بار است. صحنه های زشتی در طول بازی و یا پس از آن به وجود می آید که بیانگر رفتار زننده از جانب بازیکنان و هواداران تیم های ورزشی می باشد.

برخی از تماشاگران و طرفداران تیم های ورزشی از پرداختن به اعمال و حرکات خشونت آمیز ابائی ندارند و مبادرت به پرتاب اشیائی به سوی ورزشکاران، مربیان و داوران می کنند، اموال و تاسیسات ورزشگاه ها را تخریب می کنند، آشوب های خیابانی به راه می اندازند و با تماشاگران و هواداران تیم مقابل به نزاع می پردازند. رفتار خشونت آمیزی که به ״اوباشگری״(Hooliganism) موسوم شده و گستره ای از دگرگونی های کلان اجتماعی تا عوامل خرد را در بر می گیرد.

هر عاملی ممکن است باعث تحریک این نوع رفتار افراد شده و در نتیجه آنان عکس العمل های متفاوتی را از خود نشان دهند. رفتاری که گاهی شکل بزهکارانه به خود گرفته و در جهت تخریب آگاهانه اموال، اشیا و متعلقات عمومی و نابودی آثار هنری و تمدن است. متعلقات عمومی در معرض رفتارهای ویرانگر قرار گرفته و عاملان سرخوردگی های روانی، شکست ها، ناکامی ها و نیتی های خود را متوجه اموال عمومی می کنند.

با وجود آنکه تمام باشگاه های ایران عنوان فرهنگی ورزشی» را یدک می کشند اما در واقع هیچ فعالیت مفیدی را در زمینه های فرهنگی انجام نمی دهند.

و اما چاره کار آن است که بایستی مراکز علمی و دانشگاهی به گونه ای جدی به بحث های نظری درباره خشونت و پرخاشگری پرداخته و لطمات و تبعات این نوع رفتار را به خانواده ها از طریق رسانه های جمعی و مراکز آموزشی گوشزد نمایند.  مسئولین فرهنگی کشور می باید با پرداختن به برنامه های فرهنگی و الگوسازی های مناسب، با بهره گیری از نظرات صاحب نظران، کارشناسان و نخبگان بستر را برای پرداختن به فعالیت های سالم و به دور از خشونت آماده سازند.

من هم به اسلامی که شما می شناسید مومن نیستم.

جناب آقای روحانی خطا کردید.

جان گرفته شده انسانی را بازیچه اغراض سیاسی نسازیم